Anne-Marie
Ervaringsverhaal
‘Vlucht niet weg. Blijf. Onderken.
Zie het onder ogen.’
Anne-Marie is 47, docent /opleider anesthesie en moeder van twee kinderen van 18 en 17 als ze een burn-out krijgt. Ze heeft heftige jaren achter de rug met schildklierkanker, een scheiding en een conflict op het werk. Van jongs af aan heeft Anne-Marie een strategie ontwikkeld om pijn uit de weg te gaan. Als meisje vluchtte ze uit huis naar vriendinnen, als volwassen vrouw vluchtte ze in een relatie en in de drank. Ze is hier opvallend openhartig over: “Iedereen mag het weten, als dit verhaal een ander kan helpen, vertel ik het.”
Hoe zag jouw burn-out eruit?
‘Ik begon een continue spanning in mijn hoofd te krijgen en onrust in mijn lijf, een soort paniek, alsof je midden in de nacht in een achterbuurt loopt en van alles om je heen hoort. Het resulteerde in forse nekklachten met uitstraling. Op een dag kon ik mijn hoofd niet meer optillen en was bang dat de kanker was teruggekeerd. Die angst blijft. Het bleek geen lichamelijk maar een psychische oorzaak te hebben. Door chronische roofbouw sloeg mijn lijf op tilt.
Hoe lang duurde het?
Ongeveer een jaar denk ik.
Wat was de oorzaak van jou burn-out, denk je?
‘Er zijn allerlei oorzaken die tot mijn burn-out hebben geleid denk ik. Het is een opstapeling van life-events: jeugdissues, een onverwerkte scheiding, een periode met kanker en een conflict op het werk. Na de kanker wilde ik koste wat het kost weer meetellen en persé terug naar de ‘oude’ Anne-Marie. Ik ging van de ene baan naar de andere tot ik weer een vaste aanstelling kreeg. Achteraf denk ik dat ik te snel aan de slag ben gegaan zonder tijd te hebben genomen voor verwerking.
Op het werk was geen prettige sfeer, onderling waren er conflicterende visies en er heerste een jaloezie cultuur. Door de opgebouwde stress en nekklachten kreeg ik het werk niet af, miste deadlines, kwam vaak te laat en ging ‘facebooken’ tijdens werk. Ik kon me er gewoon niet meer toe zetten. Ik werd zwaarder en mijn bourgondische inslag van ‘gezellig drinken’ liep steeds meer uit de hand. Ik werd lusteloos en futloos als een zak aardappelen. De organisatie wilde van me af, wat ik toen heel onredelijk vond want ik presteerde tegelijkertijd ook nog. Nu zie ik in dat ik niet meer voldeed.
Op een dag vertrok mijn man na een enorme ruzie. Ik heb toen alles opgedronken wat in huis was en nam veel medicijnen. Ik werd opgenomen op de PAAZ afdeling (psychiatrische afdeling). De woorden van mijn zoon aan het ziekenhuis bed: “Ik heb geen vader meer en nu had ik bijna ook geen moeder meer” kwamen aan als een mokerslag. Daarna heb ik geen druppel meer gedronken.
Maar de oorzaak zat dieper. Vroeger dacht ik altijd als een therapeut over mijn jeugd begon, flikker op! Nu ben ik samen met een psycholoog mijn problemen onder ogen aan het zien. Het vluchten heb ik van mijn ouders geleerd: mijn moeder vluchtte in de drank en mijn vader in zijn werk en hobby’s. Voor emoties was geen ruimte. Mijn overlevingsstrategieën zijn; grote meid zijn, hup doorgaan, beter je best doen.’
Wat had je nodig gehad voor je een burn-out kreeg?
‘Ik had graag een soort gids gehad om me wegwijs te maken in therapieland en mij zou vertellen: heb je lichamelijke klachten? fysiotherapie links af. Zit het dieper? Dan rechtdoor. Vermoed je een burn-out? Einde van de gang rechts.’
Wat hielp jou in deze periode?
‘Toen mijn klachten een naam kregen, burn-out, begreep ik ook dat mijn nekpijn psychosomatisch was. Het was een signaal van ‘ho wacht even, je wilt niet luisteren naar andere waarschuwingen, dan krijg je nu deze heftige’.
Verder hielpen mij bij mijn herstel:
- Stoppen met drank
- Rust-regelmaat-reinheid, de onrust in mijn hoofd verdween
- De hond speelde een grote rol. Ik moest de deur uit, wandelen
- Mijn kinderen en vriendinnen hebben mij er doorheen gesleept
- Cognitieve gedragstherapie in een groep
- Psychotherapie, begrip krijgen hoe ik in elkaar zit
- Mijn gevoel niet weg stoppen maar juist doorleven
- Mijn besluit gewoon te gaan doen wat ik leuk vind; een massageopleiding volgen
- De time-out gaf rust om tot mezelf te komen, te reflecteren op alles wat gebeurd was
Wat was de winst van deze lastige periode?
Door dit alles, de burn-out, het afkicken en de sessies bij de psycholoog besef ik dat vluchten geen goede keuze is, dat ik mag zijn wie ik ben. Met mijn nieuwe zelf moet ik nog wel bekend raken. Het bekrachtigt me ook te voelen dat ik wel veel energie heb en sterker ben dan ooit! Maar ook de realisatie dat mijn kinderen hele mooie mensen zijn en ze veel te veel voor hun kiezen hebben gekregen.
…………………..